Córka Jana Garbarka wydała płytę w Norwegii

"Briefly Shaking", czwarta płyta indywidualistki piosenkarki i autorki tekstów jest najbardziej pomysłowym i śmiałym jej projektem, kolekcją przykuwających uwagę opowieści i nadzwyczajnej muzyki, pełną wymownych kontrastów i zaskakujących zestawień, które ona sama kocha.

Jednym z najbardziej efektownych elementów na "Briefly Shaking" jest sposób, w jaki Anja używa swojego głosu niczym jeszcze jednego instrumentu w swojej muzyce, by stworzyć coś co sama nazywa "dźwiękowymi obrazami ze słów" ("sound pictures with words"). W przeszłości jej głos był porównywany z głosem Bjork i Stiny Nordenstam. Jednak ona sama stwierdza, że jeśli chodzi o kobiecy wokal, który tak naprawdę ją inspiruje, należy wymienić Kate Bush, Laurie Anderson i Billie Holiday.

Anja Garbarek urodziła się w 1970 roku, dorastała w okolicach Oslo. W wieku szesnastu rozpoczęła studia aktorskie i marzyła o życiu gwiazdy teatralnej i filmowej. Na studiach śpiewała na scenie muzycznej, co przyciągnęło uwagę norweskiego przemysłu płytowego, skąd wkrotce nadeszły konkretne propozycje. Rezultatem tego był jej debiutancki album " Velkommen Inn" ("Come On In"), wydany w 1992 roku. Po nagraniu płyty ruszyła w trasę koncertową. Jej druga płyta "Baloon Mood", która pojawiła się w 1996 roku To bardziej ambitny krążek nagrany z producentem takich gwiazd jak Massie Attack, Bjork, czy Madonna - Mariusem DeVries.

Rok później Anja przeprowadziła się do Londynu. "Musiałam coś zrobić, by dorosnąć" - mówi. Podpisała tam kontrakt z Virgin Records. Wydany w tej wytwórnii krążek "Smiling & Waving" (2001 r.) powstał między innymi przy współpracy z Markiem Hollisem - liderem zespołu 'Talk Talk' i Robertem Wyattem. Album zebrał bardzo entuzjastyczne recenzje za śmiałe połączenie elektronicznych dźwięków z instrumentami akustycznymi i eterycznym głosem wokalistki. Cztery lata później ukazała się długo wyczekiwana płyta "Briefly Shaking" .

W Norwegii "Briefly Shaking" został okrzyknięty jej największym komercyjnym sukcesem. "Wiem, że ludzie tak mówią i bezwzględnie myślę, że ten album ma w sobie więcej majestatyczności i siły dźwięku," wyznaje. "Na moim poprzednim albumie nie użyłam bębnów. Tym razem nastrój płyty jest tak mroczny, że chciałam je wprowadzić, by złapać słuchaczy za rękę. Ale pozbyłam się jednolitego rytmu i w ten sposób nadal dzieje się tu coś dziwnego."